JAK ROZUMIEĆ OPINIĘ PORADNI PSYCHOLOGICZNO-PEDAGOGICZNEJ?

SŁOWNICZEK POJĘĆ:

DYSLEKSJA ROZWOJOWA – nazwa całego zespołu zaburzeń specyficznych trudności w czytaniu     i pisaniu. Określenie „rozwojowa” oznacza, że trudności te występują w wieku rozwojowym, już od początku nauki czytania i pisania. Dysleksja nie wynika wprost z wad wzroku, słuchu ani zaniedbania środowiskowego czy dydaktycznego. Rozpoznaje się ją w przypadku normy intelektualnej.

DYSLEKSJA – specyficzne trudności w czytaniu. Przejawiają się one poprzez: czytanie „niepewne”, „wymęczone”. Szczególnie, gdy dziecko czyta głośno, częste błędy w czytaniu, pomijanie wyrazów lub ich dodawanie, zniekształcanie wyrazów i odczytanie innych, podobnych wyrazów, pomijanie linii lub odczytywanie jej ponownie, częste gubienie miejsca, w którym dziecko czyta, niepewność w czytaniu, szczególnie krótkich wyrazów wyglądających podobnie, np. „on-ono”, „od-do”, trudności w dzieleniu dłuższych wyrazów na sylaby i syntetyzowaniu sylab w wyrazy      w niewłaściwym porządku (sylaby często są gubione), pomijanie interpunkcji, przestawianie liter w wyrazie, co zmienia jego sens (tworzenie anagramów), trudności w wyszukiwaniu najistotniejszej myśli w danym fragmencie tekstu.

DYSORTOGRAFIA – specyficzne trudności w opanowaniu poprawnej pisowni. Przejawiają się one popełnianiem różnego typu błędów – typowo ortograficznych oraz specyficznych takich jak: mylenie, opuszczanie lub dodawanie liter i sylab, zwierciadlane pisanie liter i cyfr. Dysortografię rozpoznajemy u uczniów o prawidłowym rozwoju umysłowym, w przypadkach, gdy trudności występują pomimo znajomości zasad pisowni, braku wad zmysłu i zaniedbania pedagogicznego, a spowodowane są zaburzeniami procesów poznawczych i ruchowych oraz ich współdziałania.

DYSGRAFIA – trudności w opanowaniu poprawnej formy graficznej pisma. Przejawia się zniekształceniami graficznej strony pisma, takimi jak: niedokładność w odtwarzaniu liter, złe proporcje liter w wyrazie, brak połączeń liter, brak należytego odstępu między literami                   i wyrazami. Te zniekształcenia pisma wynikają z zaburzeń funkcji percepcyjno-motorycznych (motoryki rąk, funkcji wzrokowych i koordynacji wzrokowo-ruchowej).

DYSKALKULIA – zaburzenie zdolności matematycznych, mające swoje źródło w genetycznych lub wrodzonych nieprawidłowościach tych części mózgu, które są bezpośrednim podłożem dojrzewania zdolności matematycznych zgodnie z wiekiem; jest zaburzeniem występującym bez jednoczesnego zaburzenia ogólnych funkcji umysłowych.

RYZYKO DYSLEKSJI – obecność symptomów dysharmonijnego rozwoju psychoruchowego dziecka (deficyty rozwoju funkcji uczestniczących w czynnościach czytania i pisania ), które zapowiadają wystąpienie dysleksji rozwojowej.

BŁĘDY SPECYFICZNE – błędy typowe, charakterystyczne dla dysleksji rozwojowej. Są symptomatyczne dla różnych przyczyn ich powstawania, zależnie od tego jaka funkcja rozwija się nieprawidłowo. Charakterystyka typowych błędów dyslektycznych występujących w pisaniu:

1. Błędy symptomatyczne dla zaburzeń funkcji wzrokowej i pamięci wzrokowej:

– mylenie liter o podobnym kształcie: a–o, l–ł–t, n–r, m–n, u–w, e–a–ą;

– mylne odtwarzanie położenia liter: b–p, b–d, d–g, p–g, m–w, n–u;

– pomijanie drobnych elementów graficznych liter (znaki diakrytyczne, „ogonki” w ą, ę);

– błędy typowo ortograficzne: u–ó, ż–rz, h–ch;

– różnicowanie liter dużych i małych;

– mylenie liter rzadziej używanych: h–f–F, L–F itp.

2. Błędy symptomatyczne dla zaburzeń funkcji słuchowej, w tym słuchu fonematycznego:

a) zniekształcenia struktury wyrazu:

− opuszczanie liter,

− opuszczanie końcówek lub cząstek wyrazów,

− dodawanie liter,

− podwajanie liter,

− przestawianie kolejności liter,

− zniekształcenie pisowni całego wyrazu,

− łączna i rozdzielna pisownia,

− mylenie liter – odpowiedników głosek zbliżonych fonetycznie: b–p, d–t, w–f, g–k, dz–c,sz–s, i-y,

− mylenie wyrazów podobnie brzmiących.

b) błędy typowo ortograficzne wiążące się ze słabą precyzją w różnicowaniu słuchowym dźwięków i zaburzonym kojarzeniem słuchowo-wzrokowo-ruchowym:

− zmiękczenia,

− utrata dźwięczności,

− różnicowanie i–j,

− różnicowanie samogłosek: ą, ę z zespołami om, on, em, en.

ROZWÓJ PSYCHORUCHOWY – całość procesów psychicznych (intelektualnych, orientacyjno-poznawczych oraz motorycznych).

ROZWÓJ PSYCHORUCHOWY ZABURZONY/NIEHARMONIJNY – zakłócenia tempa rozwoju poszczególnych sfer (procesów orientacyjno-poznawczych oraz motorycznych), np. niektóre sfery rozwijają się w przeciętnym tempie, podczas gdy inne rozwijają się z opóźnieniem lub przyspieszeniem.

FUNKCJE POZNAWCZE = PROCESY POZNAWCZE – zespół procesów, dzięki którym odbieramy informacje z otoczenia oraz stosunki między nimi (związki, zależności), czyli odzwierciedlamy w naszej psychice to co nas otacza. Należą do nich: uwaga, pamięć, wrażenia i spostrzeżenia wzrokowe, słuchowo-językowe, dotykowe, kinestetyczne, orientacja w schemacie ciała (prawa      i lewa strona) i w kierunkach w przestrzeni, myślenie.

INTELIGENCJA OGÓLNA, WERBALNA (SŁOWNA) I NIEWERBALNA (BEZSŁOWNA) – trzy obszary funkcjonowania intelektualnego, które możemy mierzyć za pomocą badania skalą inteligencji     D. Wechslera (WISC-R, WAIS-R) oraz Stanford Binet. Wyniki są sformułowane za pomocą ilorazów inteligencji, które możemy porównywać ze sobą i interpretować. Można ustalić, jaki jest poziom inteligencji badanej osoby i który rodzaj inteligencji jest mocną stroną dziecka.

DEFICYTY ROZWOJOWE – inaczej dysfunkcje, parcjalne lub fragmentaryczne zaburzenia rozwoju psychomotorycznego – opóźnienie rozwoju psychomotorycznego, wolniejsze tempo rozwoju określonych funkcji. (Reakcje psychomotoryczne – reakcje ruchowe związane z wrażeniami            i przeżyciami psychicznymi). Deficyty mogą mieć różny zakres, dlatego wyróżnia się: parcjalne lub fragmentaryczne. Czasem oba określenia traktuje się jak synonimy. Nie jest to jednak uzasadnione, ponieważ różnią się one zakresem zaburzeń: parcjalne – o szerszym zakresie, dotyczą większego obszaru czynności, fragmentaryczne – o węższym zakresie.

PARCJALNE ZABURZENIA rozwoju psychomotorycznego obejmują większy obszar czynności. Przykładem jest opóźnienie rozwoju motoryki (zarówno dużej – motoryki całego ciała, jak i małej – motoryki rąk, czynności manualnych) lub też zaburzeń rozwoju mowy – zarówno czynnej – mówienia, jak i biernej – rozumienia.

FRAGMENTARYCZNE ZABURZENIA rozwoju psychomotorycznego obejmują mniejszy obszar czynności. Przykładem jest opóźnienie tylko motoryki rąk (motoryka duża rozwija się bez zakłóceń) lub tylko zaburzenia rozwoju mowy czynnej (dziecko rozumie, co się do niego mówi, mowa bierna rozwija się względnie dobrze).

NIEHARMONIJNY ROZWÓJ POSZCZEGÓLNYCH FUNKCJI – występuje, gdy poszczególne sfery rozwijają się w innym tempie (opóźnienie lub przyspieszenie rozwoju poszczególnych funkcji), np.: opóźnienie rozwoju mowy, opóźnienie rozwoju emocjonalnego.

LATERALIZACJA JEDNORODNA – dominacja czynności ruchowych jednej ze stron ciała                 (u większości ludzi prawej ręki, oka i nogi).

LATERALIZACJA LEWOSTRONNA – dominacja lewej strony ciała: lewej ręki, oka i nogi.

LATERALIZACJA PRAWOSTRONNA – dominacja prawej strony ciała: prawej ręki, oka i nogi.

LATERALIZACJA NIEUSTALONA – brak dominacji określonej strony ciała, wyraża się jako oburęczność, obuoczność. Ta postać jest charakterystyczna dla wczesnego okresu rozwoju ruchowego. Ustalenie się dominacji ręki i oka powinno nastąpić w siódmym roku życia, gdy dziecko podejmuje naukę pisania.

LATERALIZACJA SKRZYŻOWANA – ustalona dominacja narządów ruchu i wzroku, jednakże nie po tej samej stronie ciała (np. dominacja prawego oka i lewej ręki oraz lewej nogi i inne warianty), co wskazuje na brak całkowitej dominacji jednej z półkul mózgowych dla czynności ruchowych po przeciwnej osi ciała.

LEWORĘCZNOŚC UKRYTA – używanie podczas pisania prawej ręki, podczas gdy w rzeczywistości lewa ręka jest wiodąca.

DYSPRAKSJA ROZWOJOWA – obniżona zdolność do zaplanowania i wykonania nowej, celowej aktywności ruchowej w nieznanej sytuacji. Dyspraksja nie jest spowodowana uszkodzeniami        w ośrodkowym układzie nerwowym. Przyczyną mogą być dysfunkcje procesów sensorycznych. Przejawia się dużymi trudnościami w wykonaniu prostych i złożonych zadań ruchowych lub czynności, pomimo zrozumienia instrukcji oraz braku zaburzeń neurologicznych.

MOTORYKA DUŻA – sprawność ruchowa całego ciała (w tym np. zdolność utrzymywania równowagi ciała, koordynacja ruchów kończyn podczas chodzenia, biegania, skakania, jeżdżenia na takich pojazdach jak hulajnoga, rower).

MOTORYKA NARZĄDÓW MOWY (POPRAWNOŚĆ ARTYKULACJI) – sprawność ruchowa narządów mowy, która decyduje nie tylko o poprawności wymowy. Precyzyjne ruchy narządów mowy (artykulatorów) uczestniczą mniej lub bardziej świadomie w różnicowaniu głosek                 i dokonywaniu analizy głoskowej wyrazów.

MOTORYKA MAŁA (MOTORYKA RĄK) – sprawność ruchowa rąk w zakresie szybkości ruchów, ich precyzji, czynności niezbędne są podczas samoobsługi, rysowania i pisania.

NIEPEWNOŚC GRAWITACYJNA – obawa, lęk przed ruchem lub zmianą pozycji (zwłaszcza głowy). Najczęściej niepewność grawitacyjna związana jest z trudnościami w funkcjonowaniu układu przedsionkowego i proprioceptywnego.

OBNIŻONA SPRAWNOŚĆ MANUALNA (grafomotoryczna) – niska sprawność ruchowa rąk; charakterystyczne jest np. późne nabywanie umiejętności związanych z samoobsługą; niska sprawność manualna pociąga za sobą obniżony poziom graficzny pisma, wolne tempo pisania, nieestetyczny wygląd zeszytów; dzieci  z obniżoną sprawnością manualną szybko się męczą przy pracach graficznych i pisaniu.

ZMĘCZENINE RĘKI PISZĄCEJ – spowodowane jest zbyt silną koncentracją na technice pisania, nadmiernym wysiłkiem wynikającym z napięcia mięśniowego, którego dziecko nie potrafi kontrolować.

OBRONNOŚĆ DOTYKOWA – zaburzenie integracji sensorycznej przejawiające się negatywną reakcją na dotyk. Dotyk często interpretowany jest jako zagrożenie, a reakcja może mieć charakter bardzo emocjonalny. Dziecko może prezentować takie zachowania jak wycofanie, unikanie kontaktu dotykowego, może tolerować jedynie dotyk bardzo bliskich mu osób, drapanie, pocieranie dotkniętego miejsca, a w skrajnych przypadkach także agresję skierowaną na źródło dotyku.

UKŁAD PROPRIOCEPTYWNY/PROPRIOCEPCJA – informacje płynące z wnętrza naszego ciała        (z mięśni i ścięgien). Dzięki propriocepcji posiadamy świadomość swojego ciała, wiemy w jakiej pozycji i położeniu ono się znajduje, nawet wtedy gdy nie widzimy swojej ręki wiemy jaki ruch ona wykonuje. Niektóre z proprioreceptorów powiązane są z kinestezją, dzięki temu jesteśmy     w stanie rozróżnić co jest lekkie a co ciężkie. Oprócz tego proprioreceptory znaleźć możemy        w oczach i uszach. Propriocepcja powiązana jest silnie z układem przedsionkowym mając między innymi wpływ na napięcie mięśniowe.

UKŁAD PRZEDSIONKOWY – sprawia, że mamy poczucie działania siły grawitacji. Współpracuje       z naszymi oczami i mięśniami dołączając równowagę i ruch. Informuje nas w którym kierunku zmierzamy i jak szybko sie poruszamy. Mówi nam także o tym, czy pozostajemy w bezruchu lub ruchu i czy przedmioty się poruszają względem naszego ciała.

ANALIZATOR KINESTETYCZNO-RUCHOWY – chodzi tu zarówno o motorykę dużą, tj. zaburzenia koordynacji dużych grup mięśniowych, jak również o zaburzenia motoryki małej, tj. rozwoju manualnego. Tak więc zaburzony rozwój funkcji analizatora kinestetyczno-ruchowego                   w znacznym stopniu wpływa na obniżenie sprawności manualnej. Każdy z analizatorów musi dobrze funkcjonować samodzielnie, jak również dobrze współpracować z innymi.

KOORDYNACJA WZROKOWO-RUCHOWA – współdziałanie funkcji wzrokowych i ruchowych – manipulacyjnych, współpraca oka i ręki. Dzięki kojarzeniu informacji wzrokowych, dotykowych      i kinestetycznych można wykonywać precyzyjne ruchy rąk pod kontrolą wzroku, m.in. rysować      i pisać.

MYŚLENIE PRZYCZYNOWO-SKUTKOWE – umiejętność określenia kolejności wydarzeń, porządkowania ich, ocenienia co jest skutkiem a co przyczyną  (np. w układaniu historyjek obrazkowych).

MYŚLENIE PRZEZ ANALOGIĘ – polega na formułowaniu wniosków na temat danej sytuacji na podstawie podobnej znanej sytuacji, wyciąganiu wniosków z podobieństw między przedmiotami, sytuacjami. Związane jest z klasyfikowaniem – tworzeniem różnych zbiorów na podstawie wspólnej cechy.

PAMIĘĆ MECHANICZNA (MIMOWOLNA) – zdolność do przyswajania wiedzy w sposób nieuświadomiony, mimowolny a więc bez zaangażowania, motywacji i większego wysiłku.

PAMIĘĆ LOGICZNA – oparta na myśleniu, kojarzeniu faktów i związana z dowolnym zapamiętywaniem.

PAMIĘĆ WZROKOWA – zdolność do utrwalania i przypominania sobie informacji wizualnej (zapamiętywania spostrzeżeń wzrokowych) i dzięki temu przyswajania wiedzy.

PAMIĘĆ BEZPOŚREDNIA – świeża; pozwala zapamiętać i natychmiast odtworzyć usłyszany materiał. Zaburzenia powodują, że uczeń ma problemy z zapamiętaniem zdań podczas pisania dyktanda, z zapamiętaniem dwóch poleceń jednocześnie, z liczeniem w pamięci czy rozumieniem wypowiedzi w obcym języku.

PAMIĘĆ SŁUCHOWA – zdolność do utrwalania i przypominania informacji „usłyszanych” (zapamiętywania spostrzeżeń słuchowych werbalnych i niewerbalnych) i dzięki temu przyswajania wiedzy.

PAMIĘĆ SEKWENCYJNA – zdolność do przyswajania, utrwalania i przypominania sekwencji cyfr, nazw (np. nazw pór dnia, roku, posiłków).

PERCEPCJA – organizacja i interpretacja wrażeń zmysłowych w celu zrozumienia otoczenia; jest to świadoma reakcja narządu zmysłowego na różne bodźce zewnętrzne.

PERCEPCJA SŁUCHOWA – jest to zdolność do odbioru dźwięków, ich rozpoznawania                         i różnicowania, a także interpretowania przez odniesienie do poprzednich doświadczeń (zdolność słuchowego spostrzegania, różnicowania wyrazów, sylab i głosek).

PERCEPCJA WZROKOWA – jest to zdolność do postrzegania i różnicowania kształtów, obrazów, rejestrowania położenia przestrzennego elementów.

ZABURZENIA PERCEPCJI SŁUCHOWEJ – słuchowe zaburzenia odbioru mowy, które nie są uwarunkowane niedosłuchem, lecz zaburzeniami analizy i syntezy dźwięków mowy, wynikającymi z nieprawidłowego funkcjonowania odpowiednich okolic mózgu, głównie w lewej półkuli, gdzie zlokalizowany jest ośrodek korowy słuchowy. Przejawiają się jako:

– zaburzenia słuchu fonemowego: sprawiają one, że dziecko ma trudności z odróżnianiem głosek podobnych fonetycznie, odróżnianiu od siebie wyrazów i ich poprawnym zapisywaniu;

– zaburzenia umiejętności fonologicznych: sprawiają, że dziecko przestawia i opuszcza litery, końcówki wyrazów, ma wolne tempo pisania i duże nasilenie błędów podczas pisania ze słuchu;

– zaburzenia umiejętności morfologiczno-syntaktycznych: sprawiają, że dziecko ma trudności       w wypowiadaniu się na piśmie, mają słabą ekspresję słowną, mogą popełniać błędy gramatyczne.

PERCEPCJA WZROKOWA – podstawową funkcją jest wyodrębnienie i rozpoznanie obiektów i ich lokalizacji w przestrzeni. Odpowiedni poziom rozwoju percepcji wzrokowej umożliwia dziecku naukę czytania, pisania, wykonywanie zadań arytmetycznych oraz rozwinięcie innych umiejętności wymaganych od niego w trakcie nauki szkolnej.

ZABURZENIA PERCEPCJI WZROKOWEJ – to zaburzenia analizy i syntezy wzrokowej, zaburzenia postrzegania i różnicowania kształtów, rejestracji położenia przestrzennego elementów.

ANALIZATOR WZROKOWY – stanowi on neurologiczne podłoże spostrzegania wzrokowego. Praca tego analizatora podczas czytania sprowadza się do spostrzegania tekstu, wyodrębniania z niego wyrazów, a w nich kolejnych liter, tworzących sekwencje znaków w graficznej strukturze wyrazu, odróżniania podobnych liter, zapamiętywania ich, rozpoznawania. Podczas pisania zachodzi proces przypominania sobie kształtu liter, sposobu łączenia ich w strukturę, jaką jest sylaba,          a następnie łączenia sylab w wyrazy, wyrazów w zdania i konstruowanie tekstu rozplanowanego na kartce zeszytu. Nieprawidłowe funkcjonowanie analizatora powoduje zaburzenia funkcji wzrokowych, zależne od tego, gdzie znajduje się jego uszkodzenie.

ANALIZATOR SŁUCHOWY – stanowi on neurologiczne podłoże spostrzegania słuchowego. Służy do odbioru bodźców słuchowych, w tym dźwięków mowy, ich spostrzegania i zapamiętywania. Uczestniczy w porozumiewaniu się za pomocą mowy. Stanowi podstawę procesów czytania           i pisania. Odgrywa w uczeniu się tych czynności zasadniczą rolę, ze względu na zaangażowanie się w nich:

– słuchu fonemowego, czyli zdolności różnicowania głosek, dzięki dokonywaniu analizy dźwięków mowy i odróżnianiu ich;

– umiejętności fonologicznych w zakresie operowania cząstkami fonologicznymi, takimi jak głoski, sylaby. Te operacje to wyodrębnianie zdań z potoku wypowiedzeń, słów ze zdań oraz sylab (analiza sylabowa) i głosek ze słów (analiza głoskowa). Jest to też proces odwrotny, a mianowicie syntetyzowanie słów z głosek (synteza głoskowa) i z sylab (synteza sylabowa).

ANALIZA I SYNTEZA – ogół czynności dokonywania rozkładu całości na poszczególne elementy składowe oraz scalania tych elementów w całość w celu budowania całości obrazu, słowa. Dokonuje się na poziomie mózgu.

ANALIZA GŁOSKOWA – umiejętność rozkładania słów na poszczególne elementy składowe – głoski, które odpowiadają fonemom (najmniejszym cząstkom języka).

ANALIZA SYLABOWA – umiejętność rozkładania słów na sylaby.

ZABURZENIA ORIENTACJI PRZESTRZENNEJ – przejawiają się brakiem orientacji w lewej i prawej stronie własnego ciała oraz w kierunkach przestrzeni: w lewo, w prawo, wyżej, niżej, w przód,      w tył, nad, pod itp.

ZABURZENIA SŁUCHU FONEMOWEGO – trudności w spostrzeganiu dźwięków mowy, a więc        w odróżnianiu głosek i różniących je cech dystynktywnych (np. z-s – różni tylko jedna cecha dystynktywna dźwięczność).

ZABURZENIA UMIEJĘTNOŚCI FONOLOGICZNYCH – trudności w operowaniu cząstkami mowy (sylabami, głoskami, cząstkami wyrazów). W ich wyniku pojawiają się takie charakterystyczne błędy jak:

– w pisaniu: przestawianie i opuszczanie liter, końcówek wyrazów, wolne tempo pisania, błędy    w pisaniu ze słuchu;

– w czytaniu: długo utrzymujące się głoskowanie, wolne tempo, brak płynności, trudności              z rozumieniem czytanych treści.

Opracowały:

Dominika Olszewska, Beata Mątowska